Domus Maya

Η κατοικία βρίσκεται στα νοτιοανατολικά προάστια της Λευκωσίας σε ένα τυπικό οικόπεδο μιας νεοσύστατης αστικής γειτονιάς. Στο νότιο μέτωπο, προτάσσεται το γνώριμο αστικό χάος της πόλης συντεθιμένο από διάσπαρτα οικιστικά κτίσματα σε ανομοιογενή διάταξη. Στο βόρειο μέτωπο, οι απέραντες γεωργικές εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης αναδεικνύουν τον εκτεταμένο ορίζοντα και προσφέρουν απρόσκοπτη θέα του τραπεζοειδούς λόφου του Άρωνα. 

Η αρχιτεκτονική πρόταση αποτελείται από δύο βασικά συνθετικά στοιχεία: ένα σαφές ορθογωνικό πρίσμα και ένα κατακόρυφο τείχος που περικυκλώνει και αγκαλιάζει το πρίσμα. Το πρίσμα με κάτοψη διαστάσεων 12X10 μέτρα, σμιλεύεται περίτεχνα σε σχέση με τον κατακόρυφο και οριζόντιο άξονα. Αφαιρώντας κομμάτια από την συμπαγή του ογκοπλασία προκύπτει ένας διάκενος χώρος, διώροφος κατά ένα μέρος, γύρω από τον οποίο ενσωματώνονται οι επιμέρους χωρικές και λειτουργικές ενότητες της κατοικίας.  Η κατοικία αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα. Στο ισόγειο χωροθετούνται οι κύριοι χώροι διημέρευσης, το σαλόνι, η κουζίνα, η τραπεζαρία και ένας μικρός ξενώνας. Στον όροφο βρίσκονται οι πιο ιδιωτικοί χώροι, τα υπνοδωμάτια, οι χώροι υγιεινής και ένα μικρό πλυσταριό. Σαν ένας τρισδιάστατος καμβάς, το κενό υποδέχεται στο εσωτερικό της κατοικίας την οριζόντια κορυφογραμμή, τη διέλευση του φωτός και του αέρα, εμβολίζεται με φυσική βλάστηση και διαπραγματεύεται τα όρια του δημόσιου και ιδιωτικού βίου της οικογένειας.
Το κατακόρυφο τείχος ύψους 3,5 μέτρα, χωροθετείται σε απόσταση 3 μέτρα από το μέτωπο του δημόσιου δρόμου και καταλαμβάνει όλο το πλάτος του οικοπέδου. Προσφέρει με την παρουσία του ένα αυστηρό και άκαμπτο όριο που αγκαλιάζει την κύρια κατοικία και αντιτάσσεται στο ασυνεχές, άτακτο αστικό τοπίο της γειτονιάς. Τρεις κατακόρυφες σχισμές στην επιφάνεια του τείχους, επιτρέπουν επιλεκτικές θεάσεις από και προς το εσωτερικό της κατοικίας. Πίσω από το τείχος κρύβεται μια κεντρική πλατεία, μια περίκλειστη αυλή που προϋπαντά τον επισκέπτη και ανοίγεται στην κοινωνική ζωή. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει ένα μεταφυτευμένο ελαιόδεντρο από το χωριό, που φέρει μνήμες αγαπημένων προσώπων. 

Στις λευκές σοβατισμένες επιφάνειες του τείχους  αντανακλάται το έντονο μεσογειακό φως και αναδεικνύονται στιγμές από την καθημερινή ζωή της οικογένειας. Καθιστικές επιφάνειες από εμφανές σκυρόδεμα διατρέχουν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους της κατοικίας, διαλύοντας τα όρια, επιτρέποντας διαπλοκές και ενθαρρύνοντας απρόσμενα κοινωνικά συναπαντήματα. Όταν το τείχος έρχεται σε επαφή με το πρίσμα, γεννιούνται μικροί ημι-υπαίθριοι χώροι που συμπληρώνονται από ένα πλέγμα με ανοξείδωτα μεταλλικά συρματόσχοινα. Θυμαριές, γιασεμιά, λεβάντες και βουκαμβίλιες έχουν φυτευτεί σε όλους τους περίκλειστους κήπους. Πρόθεση είναι η φύση σε βάθος χρόνου να διαβρώσει τις μονολιθικές επιφάνειες της κατοικίας διεκδικώντας την παρουσία της στην καθημερινή οικιστική διαβίωση.

Το τείχος και το πρίσμα λειτουργούν τελικά ως μια ενιαία συνθετική χειρονομία. Από την μεταξύ τους συνέργεια γεννιέται ένας διάλογος πλούσιος σε αντιφάσεις ανάμεσα στο κλειστό και το ανοιχτό, δημόσιο και το ιδιωτικό, το φυσικό και το τεχνητό, την επιθυμία, την έκθεση και την προφύλαξη.